Βρε σαν τα χιόνια

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μανώλης Χιώτης
Έτος: 1957

Βρε σαν τα χιόνια βρε πόσα χρόνια
είχες χαθεί απ’ την παλιά μας γειτονιά
σε καρτερούσα και σε ζητούσα
για να σε βρω είχα χαλάσει το ντουνιά.

Τη γειτονιά μας ξέχασες
τα παιδικά μας χρόνια
θυμάσαι τότε μ’ άφησες
χωρίς καμιά συμπόνια
και τώρα ξαναγύρισες
στο πατρικό σου σπίτι
όπως γυρίζει στη φωλιά
ένα μικρό σπουργίτι.

Σαν σε κοιτάζω αναστενάζω
και ζωντανεύει η αγάπη η παλιά
κι αν το θελήσεις για να γυρίσεις
σε περιμένω μ’ ανοιχτή την αγκαλιά.

Τη γειτονιά μας ξέχασες
τα παιδικά μας χρόνια
θυμάσαι τότε μ’ άφησες
χωρίς καμιά συμπόνια
και τώρα ξαναγύρισες
στο πατρικό σου σπίτι
όπως γυρίζει στη φωλιά
ένα μικρό σπουργίτι.

Έφυγες και πού μ΄ αφήνεις

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μανώλης Χιώτης



Στο κατώφλι ένα γράμμα πεταμένο
και στην πόρτα κρεμασμένα τα κλειδιά
έτσι βρήκα σκοτεινό και ρημαγμένο
το φτωχό μας το σπιτάκι μια βραδιά.

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Στη μικρή μας καμαρούλα μόλις μπήκα,
βλέπω άδειο το κρεβάτι κι ορφανό
και τη βέρα στο προσκέφαλό σου βρήκα.
Ποιος σε πήρε, πού να πήγες και πονώ;

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Με το κλάμα συντροφιά θα ξενυχτήσω
νοσταλγώντας μια φευγάτη αγκαλιά.
Το πρωί με τι κουράγιο να ξυπνήσω,
με τι όρεξη να πάω στη δουλειά;

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Το κλάμα της πενιάς

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μανώλης Χιώτης


Τα βάσανά μου ένα τραγούδι θα τα κάνω
για να τ’ ακούς εσύ και όλος ο ντουνιάς,
κι όταν στα χέρια το μπουζούκι μου θα πιάνω
θ’ αναστενάζεις απ’ το κλάμα της πενιάς,
κι όταν στα χέρια το μπουζούκι μου θα πιάνω
θ’ αναστενάζεις απ’ το κλάμα της πενιάς.

Με το μπουζούκι μου τον πόνο μου θα λέω
στα παραθύρια σου μπροστά κάθε βραδιά,
θα τραγουδώ, θα με ακούς να σιγοκλαίω
και θα ξυπνάς με ραγισμένη την καρδιά,
θα τραγουδώ, θα με ακούς να σιγοκλαίω
και θα ξυπνάς με ραγισμένη την καρδιά.

Αυτά που μου `κανες κι αυτά που `χω περάσει
αν ήταν άλλος θα σε είχε εκδικηθεί,
μα η καρδιά μου δεν μπορεί να σε δικάσει
όπως με δίκασες εσύ μες στη ζωή,
μα η καρδιά μου δεν μπορεί να σε δικάσει
όπως με δίκασες εσύ μες στη ζωή.

Το άδικο δεν ευλογείται

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μανώλης Χιώτης

Τι όμορφη που θα `σουνα βρε παλιοκοινωνία
αν έλειπε το άδικο και η αχαριστία.

Αν έλειπε το άδικο και η συκοφαντία
τι όμορφη που θα `σουνα βρε παλιοκοινωνία.

Σε γνώρισα, σε γνώρισα βρε παλιοκοινωνία
μ’ αχαριστία πλήρωσες την κάθε μου θυσία.

Το πιο μεγάλο έγκλημα είν’ η αχαριστία,
σε γνώρισα, σε γνώρισα βρε παλιοκοινωνία.

Το άδικο, το άδικο, ποτέ δεν ευλογείται
και όμως μ’ αδικήσατε και με κατηγορείτε.

Απ’ το Θεό, απ’ το Θεό μια μέρα θα το βρειτε,
το άδικο, το άδικο, ποτέ δεν ευλογείται.

Μια μέρα πριν πεθάνω

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μανώλης Χιώτης

Αχ, αν ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
βρε μπαμπέση και αχάριστε ντουνιά
αχ, αν ήξερα το πότε θα πεθάνω
μια μεγάλη θα σου έκανα ζημιά.

Μια μέρα πριν πεθάνω
ζημιές πολλές θα κάνω.

Αχ, αν ήξερα πια μέρα θα πεθάνω
βρε γυναίκα εγωίστρια, κακιά
θα ερχόμουνα την τελευταία νύχτα
να σου βάλω μες στο σπίτι σου φωτιά.

Μια μέρα πριν πεθάνω
ζημιές πολλές θα κάνω.

Έχει γούστο να πιστέψατε τι είπα
και στο τέλος να με πείτε και τρελό
ούτε έκανα κακό, ούτε θα κάνω
είμαι μάλαμα παιδάκι και καλό.