Βροντούν οι πόρτες οι βαριές

   
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Θόδωρος Δερβενιώτης
Έτος: 1961
       

Τα φώτα λάμπουν στην πολιτεία
κι εγώ μονάχος μες στο κελί
κι απόψε πάλι θα ξαγρυπνήσω
με σύντροφό μου ένα κερί.

Βροντούν οι πόρτες οι βαριές,
βροντούν κι οι αλυσίδες,
και στην καρδιά μου σβήνουνε
όνειρα και ελπίδες.

Εγώ δεν είδα ποτέ τον ήλιο,
εγώ δεν είδα ποτέ το φως.
Για μένα ο κόσμος είναι μονάχα
τέσσεροι τοίχοι κι ένας σκοπός.

Βροντούν οι πόρτες οι βαριές,
βροντούν κι οι αλυσίδες,
και στην καρδιά μου σβήνουνε
όνειρα και ελπίδες.

Μανούλα, σήκω από το μνήμα
κι έλα κοντά μου μια χαραυγή,
και κλάψε, μάνα, μήπως μ’ αφήσουν
νά ’ρθω μαζί σου στη μαύρη γη.

Χτυπώ την πόρτα της ζωής

 

Στίχοι: Τάκης Παναγόπουλος
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Έτος: 1964

 

Χτυπώ την πόρτα της ζωής
κανένας δε μ' ανοίγει         
Έξω με κλείσανε νωρίς
κι η νύχτα με τυλίγει
 
Κουρασμένος γελασμένος     
έξω από τη βαριά την πόρτα να πονείς
Να χτυπάς απελπισμένος
και να μη σ’ ακούει κανείς
 
Σ' αυτόν τον ψεύτη το ντουνιά
άλλοι καλοπερνάνε
άλλοι γελούν και χαίρονται
κι άλλοι βαρυγκωμάνε

Κουρασμένος γελασμένος     
έξω από τη βαριά την πόρτα να πονείς
Να χτυπάς απελπισμένος
και να μη σ’ ακούει κανείς 

 

 

Βρε σαν τα χιόνια

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μανώλης Χιώτης
Έτος: 1957

Βρε σαν τα χιόνια βρε πόσα χρόνια
είχες χαθεί απ’ την παλιά μας γειτονιά
σε καρτερούσα και σε ζητούσα
για να σε βρω είχα χαλάσει το ντουνιά.

Τη γειτονιά μας ξέχασες
τα παιδικά μας χρόνια
θυμάσαι τότε μ’ άφησες
χωρίς καμιά συμπόνια
και τώρα ξαναγύρισες
στο πατρικό σου σπίτι
όπως γυρίζει στη φωλιά
ένα μικρό σπουργίτι.

Σαν σε κοιτάζω αναστενάζω
και ζωντανεύει η αγάπη η παλιά
κι αν το θελήσεις για να γυρίσεις
σε περιμένω μ’ ανοιχτή την αγκαλιά.

Τη γειτονιά μας ξέχασες
τα παιδικά μας χρόνια
θυμάσαι τότε μ’ άφησες
χωρίς καμιά συμπόνια
και τώρα ξαναγύρισες
στο πατρικό σου σπίτι
όπως γυρίζει στη φωλιά
ένα μικρό σπουργίτι.

Μακάρι να πεθάνω

Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Μπάμπης Μπακάλης


Αυτοί που λεν’ πως είν’ ωραία η ζωή
δεν έχουν κάνει με τα βάσανα παρέα,
δεν έχουν νιώσει αδικία τι θα πει
κι έχουνε δίκιο για να λεν’ πως είν’ ωραία.

Μα εγώ που καταστράφηκα με τη ζωή που κάνω,
μακάρι να πεθάνω, μακάρι να πεθάνω.

Εγώ που ένιωσα στον κόσμο απονιά
και με τσακίσανε της φτώχειας τα φαρμάκια,
τον εβαρέθηκα τον άδικο ντουνιά
και το κορμί μου θα το βρουν μες στα σοκάκια.

Μα εγώ που καταστράφηκα με τη ζωή που κάνω,
μακάρι να πεθάνω, μακάρι να πεθάνω.

Και μια γυναίκα που αγάπησα βαθειά
μου `στηνε ύπουλα θηλιά σαν τον Ιούδα,
γιατί με άφησε μονάχο μια βραδιά
και την καρδιά μου την κομμάτιασε η κακούργα.

Μα εγώ που καταστράφηκα με τη ζωή που κάνω,
μακάρι να πεθάνω, μακάρι να πεθάνω.

 

 

 

Για μας ποτέ μην ξημερώσει

Στίχοι: Νίκος Μουρκάκος
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης


Από τη δόλια μας ψυχή
ποτέ η νύχτα μη χαθεί
γιατί το φως μόλις θα μπει, θα τη τρομάξει.
Και το σκοτάδι τώρα πια
έχουμε σαν παρηγοριά
μες στη ζωή μας
που ποτέ της δε θα φτιάξει.

Αφού μας έχει η ζωή τόσο πληγώσει
για μας ποτέ, για μας ποτέ μην ξημερώσει.

Είναι της μοίρας μας γραφτό
πάντα στο δρόμο τον κακό
όλο να ζούμε δίχως μια χαρά κι ελπίδα.
Δίχως αγάπη και στοργή
σαν τα ρημάδια μες στη γη
σαν τα καράβια
που τσακίζει η καταιγίδα.

Πυρετός

Στίχοι: Ελένη Τσουκαρέλη
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Έτος: 1070


Όλοι μου οι φίλοι βρίσκουν το ταίρι
σαν παίρνει και νυχτώνει
μόνον εμένα του έρωτά σου
ο πυρετός με λιώνει.

Μα η δική σου αγάπη
του βάλτου είναι λουλούδι
που απ’ το δικό μου δάκρυ
τρέφεται το πικρό.


Όλοι μου οι φίλοι βρίσκουν το ταίρι
σαν παίρνει και νυχτώνει
μόνον εμένα του έρωτά σου
ο πυρετός με λιώνει.

Πολύ το θέλω να σε μισήσω
ν’ ανοίξουν τα φτερά μου
μα μόλις κάνω ν’ αποφασίσω
"όχι" μου λέει η καρδιά μου.

Έφυγες και πού μ΄ αφήνεις

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μανώλης Χιώτης



Στο κατώφλι ένα γράμμα πεταμένο
και στην πόρτα κρεμασμένα τα κλειδιά
έτσι βρήκα σκοτεινό και ρημαγμένο
το φτωχό μας το σπιτάκι μια βραδιά.

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Στη μικρή μας καμαρούλα μόλις μπήκα,
βλέπω άδειο το κρεβάτι κι ορφανό
και τη βέρα στο προσκέφαλό σου βρήκα.
Ποιος σε πήρε, πού να πήγες και πονώ;

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Με το κλάμα συντροφιά θα ξενυχτήσω
νοσταλγώντας μια φευγάτη αγκαλιά.
Το πρωί με τι κουράγιο να ξυπνήσω,
με τι όρεξη να πάω στη δουλειά;

Έφυγες και πού μ’ αφήνεις;
Ένα σπίτι πώς το κλείνεις;

Ποιος θα με πληροφορήσει

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Έτος: 1958

Ποιος θα με πληροφορήσει
ποιος μπορεί να μου το πει
όταν ένας άντρας κλαίει
από αγάπη αν είν’ ντροπή

Όταν τα μάτια τ’ αντρικά τα δείτε δακρυσμένα
τι έχουν και δακρύζουνε ρωτήσετε εμένα

Για να κλαίει ένας άντρας
θα ’χει αιτία σοβαρή
μια χαμένη αγάπη κλαίει
κλαίει μια καταστροφή

Όταν τα μάτια τ’ αντρικά τα δείτε δακρυσμένα
τι έχουν και δακρύζουνε ρωτήσετε εμένα

Όποιος με κατηγορήσει
για τα δάκρυα μου αυτά
δε θα έχει αγαπήσει
ούτε θα ’χει και καρδιά

Όταν τα μάτια τ’ αντρικά τα δείτε δακρυσμένα
τι έχουν και δακρύζουνε ρωτήσετε εμένα

Στο άδειο Προσκεφάλι

Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Μουσική: Μπάμπης Δαλιάνης


Στο άδειο προσκεφάλι,
στο σπίτι τ’ ορφανό,
σαν γέρνω το κεφάλι,
γλυκιά μου αγάπη, για σένα πονώ.

Κλαίω και πονώ για το δικό σου χωρισμό,
χρόνια καρτερώ και λαχταρώ το γυρισμό.

Και μια φωτογραφία
που είμαστ’ αγκαλιά
τη βλέπω και δακρύζω
και την γεμίζω με χίλια φιλιά.

Κλαίω και πονώ για το δικό σου χωρισμό,
χρόνια καρτερώ και λαχταρώ το γυρισμό.

Στο πικραμένο δειλινό

Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης
Μουσική: Σωτήρης Ζωιόπουλος


Στο πικραμένο δειλινό
καθώς ο ήλιος πέφτει
τ’ άσπρα μαλλιά που φτάσανε
κοιτάζω στον καθρέφτη

Κλαίει η καρδιά και δεν μπορώ
το δάκρυ να κρατήσω
Πώς ήμουνα, πώς έγινα
και πώς θα καταντήσω

Εγέρασα πολύ νωρίς
και πριν από την ώρα
χαράζουνε το πρόσωπο
βαθειά ρυτίδες τώρα

Κλαίει η καρδιά και δεν μπορώ
το δάκρυ να κρατήσω
Πώς ήμουνα, πώς έγινα
και πώς θα καταντήσω

Στο πικραμένο δειλινό
ξυπνούν οι αναμνήσεις
είναι καημό να μην μπορείς
το παρελθόν να σβήσεις

Κλαίει η καρδιά και δεν μπορώ
το δάκρυ να κρατήσω
Πώς ήμουνα, πώς έγινα
και πώς θα καταντήσω