Δεν σου έλειπε τίποτα

Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης
Έτος: 1968


Θα τα σκίσω τα ρούχα μου,
θα λυγίσω τα σίδερα,
γιατί την αγάπη μας
την πρόδωσες σήμερα.

Θα τα σκίσω τα ρούχα μου
για να δεις την πληγή μου
που μου άνοιξες άπονη
βαθιά στην ψυχή μου.

Όσες μέρες ζω στον κόσμο
τόσες πίκρες έχω πιει
μα την πιο μεγάλη πίκρα
μου την έδωσες εσύ.

Εσύ, εσύ, εσύ...

Δεν σου έλειπε τίποτα
και δεν είχες παράπονα,
όμως αγαπούλα μου
μου φέρθηκες άπονα

Θα τα σκίσω τα ρούχα μου
για να δεις την πληγή μου
που μου άνοιξες άπονη
βαθιά στην ψυχή μου.

Όσες μέρες ζω στον κόσμο
τόσες πίκρες έχω πιει
μα την πιο μεγάλη πίκρα
μου την έδωσες εσύ.

Εσύ, εσύ, εσύ...

Ψιλοβρέχει

Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης
Μουσική: Γιώργος Μητσάκης
Έτος: 1957


Απόψε άρχισε και ψιλοβρέχει
κι ο νους μου πάλι σε σένα τρέχει
κι ο νους μου πάλι σε σένα τρέχει.
Στην αγκαλιά του, αχ, ποιος να σ’ έχει
στην αγκαλιά του, αχ, ποιος να σ’ έχει
αυτό το βράδυ που ψιλοβρέχει;

Η νύχτα σκέπασε όλη τη χώρα.
Σε συλλογιέμαι, πού να ’σαι τώρα
σε συλλογιέμαι, που να’ σαι τώρα;
Ποιος σ’ αγκαλιάζει αυτή την ώρα
ποιος σ’ αγκαλιάζει αυτή την ώρα
που ψιλοβρέχει σ’ όλη τη χώρα;

Στο δρόμο δεν περνά διαβάτης άλλος
κι η μοναξιά μου καημός μεγάλος
κι η μοναξιά μου καημός μεγάλος.
Εγώ πονάω, κανένας άλλος.
Αυτό το βράδυ που ψιλοβρέχει
στην αγκαλιά του, αχ, ποιος να σ’ έχει;

Νέοι και γέροι ναυτικοί

Στίχοι: Στέφανος Βαρτάνης
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης


Νέοι και γέροι ναυτικοί
της θάλασσας λιοντάρια,
σαν τα θεριά παλεύετε
μες στα βαριά καράβια,
στις μηχανές, στα κύματα,
στις άγκυρες, στ’ αμπάρια.

Στου καθ’ ενός το πρόσωπο
είναι ζωγραφισμένη,
η νοσταλγία κι ο καημός
για την αγαπημένη
και για τη μάνα τη γλυκιά
που πάντα περιμένει.

Θάλασσα, μάγισσα πικρή,
όποιος κοντά σου ζήσει,
δε θα σε αποχωριστεί
όσο κι αν νοσταλγήσει,
κι αν κλάψει για τη μάνα του,
γι’ αγάπη κι αν δακρύσει.

Στου καθ’ ενός το πρόσωπο
είναι ζωγραφισμένη,
η νοσταλγία κι ο καημός
για την αγαπημένη
και για τη μάνα τη γλυκιά
που πάντα περιμένει.

Έχεις άντρα χρυσοχέρη

Στίχοι: Στέφανος Βαρτάνης
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Έτος: 1965

Με ιδρώτα και αξία
και το μέτωπο ψηλά, αχ!
αγωνίζομαι για σένα,
αγαπούλα μου γλυκιά.

Έχεις άντρα χρυσοχέρη
και ποτέ μην φοβηθείς,
στα δυο χέρια του τεχνίτη
σίγουρα να βασιστείς
και αρχόντισσα θα ζεις.

Ο τεχνίτης δε φοβάται,
είν’ τα χέρια του χρυσά, αχ!
στη ζωή δε θα πονέσεις
αγαπούλα μου γλυκιά.

Έχεις άντρα χρυσοχέρη
και ποτέ μην φοβηθείς,
στα δυο χέρια του τεχνίτη
σίγουρα να βασιστείς
και αρχόντισσα θα ζεις.

Σαν τον πουλημένο σκλάβο

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Έτος: 1958

Σαν τον πουλημένο σκλάβο
μέρα, νύχτα στη δουλειά
αγωνίζομαι να θρέψω
τα φτωχά μου τα παιδιά.

Δούλευε, σκλάβε, δούλευε
ως τη στερνή πνοή σου,
αφού γεννήθηκες φτωχός
έτσι θα πάει η ζωή σου.

Πού `ναι η προκοπή που έχω
μες στη μαύρη μου ζωή;
Κι αν δουλεύω σαν τον σκλάβο
δε χορταίνω το ψωμί.

Δούλευε, σκλάβε, δούλευε
ως τη στερνή πνοή σου,
αφού γεννήθηκες φτωχός
έτσι θα πάει η ζωή σου.

Όπου πω τα βάσανά μου
τα μεγάλα και βαριά
με πικραίνουν και μου λένε
ας μην έκανες παιδιά.

Όλα μάταια, όλα ψεύτικα

Στίχοι: Στέλιος Καζαντζίδης
Μουσική: Χρήστος Κολοκοτρώνης
Έτος: 1960

Σε τούτον τον παλιοντουνιά
καλό μην περιμένεις.
Εδώ δε σε ρωτά κανείς, άνθρωπε,
αν ζεις ή αν πεθαίνεις.

Γιατί να μην υπάρχει αγάπη και συμπόνια;
Μία κακία μένει στη μάταια ζωή.
Γλεντήστε τα, τα λίγα
τα ψεύτικα μας χρόνια.
Μέσα στη γη θα μπούμε
και πλούσιοι και φτωχοί.

Χάλασε ο κόσμος, χάλασε,
φιλότιμο δεν έχει.
Μόνον η μάνα σ’ αγαπά και σε πονά,
η μάνα σε προσέχει.

Γιατί να μην υπάρχει αγάπη και συμπόνια;
Μία κακία μένει στη μάταια ζωή.
Γλεντήστε τα, τα λίγα
τα ψεύτικα μας χρόνια.
Μέσα στη γη θα μπούμε
και πλούσιοι και φτωχοί.

Και την γυναίκα που αγαπάς
και είν’ ο άνθρωπός σου
κι αυτή στις δύσκολες στιγμές θα σ’ αρνηθεί,
θα φύγει απ’ το πλευρό σου.

Γιατί να μην υπάρχει αγάπη και συμπόνια;
Μία κακία μένει στη μάταια ζωή.

Γεια σου Περαία αθάνατε

Στίχοι: Μιχάλης Γενίτσαρης
Μουσική: Μιχάλης Γενίτσαρης


Πολλά τραγούδια έγραψαν
Περαία μου για σένα
γράφω κι εγώ στη σούρα μου
με τη σειρά μου ένα.

Γεια σου Περαία αθάνατε
της εργατιάς κολόνα
Πασαλιμάνι, Κοκκινιά
Καμίνια, Δραπετσώνα.

Κούπες κρασί αμέτρητες
στην Τρούμπα θα ρουφήξω
και στο Χατζηκυριάκειο
στουπί θα καταλήξω.

Γεια σου Περαία αθάνατε
απόψε κάνω γιούρια
στη Ζέα, στα Λιπάσματα
και στα γνωστά Ταμπούρια.

Γεια σου Περαία αθάνατε
χιλιοτραγουδισμένε
κάνεις καρδιές να χαίρονται
κάνεις καρδιές να κλαίνε.

Χαρές και πίκρες μάς κερνάς
ανάμιχτες, χαρμάνι
το καλώς ήρθες κι έχε γεια
που λένε στο λιμάνι.

Μόνος

Στίχοι: Άγγελος Αξιώτης
Μουσική: Τάκης Σούκας

 Όταν ο άντρας αγαπάει δεν ξεχνάει
και την καρδιά του μια γυναίκα κυβερνάει.
 Εσύ μου λείπεις και με λύγισε ο πόνος
μόνος μου είμαι μόνος.

Να ξαναρθείς σε περιμένω
χωρίς εσένα αργοπεθαίνω
μόνος μου είμαι μόνος.

Όταν ο άντρας αγαπάει δεν ξεχνάει
και την ζωή του η αγάπη κυβερνάει.
Κι αν έχεις φύγει δεν σε σβήνει ούτε ο χρόνος μόνος μου είμαι μόνος.

Να ξαναρθείς σε περιμένω
χωρίς εσένα αργοπεθαίνω
μόνος μου είμαι μόνος.

Από το δίσκο "Ελεύθερος"

Μην Κλαις

Στίχοι: Νίκος Λουκάς
Μουσική: Τάκης Σούκας


Μην κλαις και μη σε τρώει ο καημός
εγώ δε γίνομαι Θεός που τιμωράει,
μην κλαις, είμ’ ένας άνθρωπος απλός
που τον πονάει ο χωρισμός και σ’ αγαπάει.

Σε συγχωρώ γιατί δεν είμ’ ο αναμάρτητος,
γιατί δεν είμαι ο αλάθητος, σε συγχωρώ,
σε συγχωρώ γιατί κοντά μου ξαναγύρισες,
φτάνει συγγνώμη που μου ζήτησες,
σε συγχωρώ, μην κλαις.

Μην κλαις, δε θέλω ν’ απολογηθείς,
εγώ δεν είμαι δικαστής να σε δικάσω,
μην κλαις, δε θέλω τίποτα να πεις,
θέλω στα μάτια να με δεις, να σ’ αγκαλιάσω.

Σε συγχωρώ γιατί δεν είμ’ ο αναμάρτητος,
γιατί δεν είμαι ο αλάθητος, σε συγχωρώ,
σε συγχωρώ γιατί κοντά μου ξαναγύρισες,
φτάνει συγγνώμη που μου ζήτησες,
σε συγχωρώ, μην κλαις.

Από το δίσκο "Ελεύθερος"

Έρχονται χρόνια δύσκολα

 

Στίχοι: Μάκης Ερημίτης
Μουσική: Μάκης Ερημίτης

Έρχονται χρόνια δύσκολα
γεμάτα καταιγίδες
κι εμείς του κόσμου θύματα
μ’ ατέλειωτα προβλήματα
και λιγοστές ελπίδες.

Έρχονται χρόνια δύσκολα
τα πάντα άνω κάτω,
ο κόσμος είναι ανάστατος
κι εμείς πληγές γεμάτο.

Φονιάδες μονοπώλια
παντού φωτιές ανάβουν,
μας καίνε, μας δικάζουνε
και την ψυχή μας βγάζουνε
και ζωντανούς μας θάβουν.

Ποδοπατούν αλύπητα
τ’ ανθρώπινο το σώμα,
στο άγνωστο βαδίζουμε
κι όνειρα πια δε χτίζουμε,
μας κλείνουνε το στόμα.